De sneeuw hangt zwaar
Op de zwart en groene takken
Een vogel scharrelt tussen de vuilniszakken.
Je zit aan tafel, bij het raam, en leest
Een van mijn liefste boeken
Het jonge licht gevangen in je zwarte haar
Ik hoef niet langer naar je diepste zelf te zoeken.
Het meest verborgene is je gezicht
Je weet niet hoe ik naar je kan verlangen
Je ogen op een ander doel gericht
Hoe dan mijn geest jouw eigenheid kan vangen.
Je zucht en slaat het boek weer dicht.
Nu staan we samen bij het raam
Je zegt: April, je ziet het aan het licht,
Ik heb je weer eens laten gaan.
Stella Trevin
No comments:
Post a Comment