naar beneden. Dit waterloos bestaan
Maakt moedeloos en gelend blad geeft aan
Waarheen zijn gaan en dat hun leven op is.
Het grootogig madeliefje kijkt gestadig
Naar de grond, har dor geloken blad
Verhult haar blik, die eens zo stralend was.
Ik wend mij af. De wereld is niet aardig.
Ik neem een slok uit mijn nog volle glas
En peins: De tuin is zo van God verlaten
Geteisterd door de felle zon, geen water.
Ze weet al niet meer hoe het voorjaar was.
Ik leeg mijn glas en ga naar binnen, schuilen.
De regen komt te laat. Wat zal ik huilen?
Stella Trevin
maart 2001
No comments:
Post a Comment